Girişimcilerin diğer fanilerden daha zor bir hayatı olduğu kesin. Yeni ürünlerini geliştirmek, fikirleri için sermayeye erişmek, ilk müşterilerini keşfetmek gibi süper meşakkatli işlerin peşinden koşturmaları gerekiyor.
Simple Life (Basit Hayat) infografikinde girişimcilere hayatlarını basitleştirerek bu zorlu işlere nasıl daha iyi odaklanabilecekleri gösteriliyor. Benim favori önerilerim minimalist giyinmek (siyah t-şort), daha fazla yürümek ve daha az tüketmek. Aslında ben infografikteki önerilerin sadece girişimciler için değil hepimiz için daha iyi bir hayatın sırlarını gösterdiğine inanıyorum ya…
Ekonomistler, politikacılar, iş adamları ve de biz sokaktakiler insanoğlunun “bencil” bir tür olduğunu kabul ediyoruz.
Ekonomistler, insanların karar alma mekanizmalarının temelde kendi çıkarlarını maksimize edecek rasyoneliteye dayandığını iddia ediyorlar örneğin.
Politikacılar da çıkar gruplarının bencil isteklerini tatmin ettikleri sürece yeniden seçileceklerini düşünüyorlar.
Mantıklı, değil mi?
Belki de değildir!
Söyler misiniz, Boston Maratonunda patlayan bomba sırasında kurtulanların pek çoğunun patlama yerinden kaçmak yerine, doğrudan doğruya oraya doğru koşarak yaralananlara yardım etmeye çabalamalarını nasıl açıklayabiliriz buz gibi bir rasyonelite ile?
Wired dergisinde yayınlanan “Diğerkamlık Kazanmaya Başlıyor” adlı çok ilginç makalelerinde Jillian Jordan ve David Rand, yapılan yeni araştırmaların insanların başkalarının iyiliğini çok önemsediklerini ispatladığını anlatıyorlar.
Yale Üniversitesi’nde yapılan araştırmalar sırasında uygulanan “ekonomik oyunlarda” deney katılımcılarına para verilerek bunun ne kadarını başkalarının iyiliği için kullandıkları izleniyor.
Sonuçlar ilginç: İnsanların içgüdüsel davranıp duygularına göre hareket ettiklerinde başkalarına yardım etmeye eğilimliler. Buna karşın konu üzerinde dikkatlice düşünenler daha bencil olmaya başlıyorlar. İnsanlar hızlı düşünmeye zorlandıklarında başkalarının çıkarlarını önceliğe alırken, düşünmeleri için bolca zaman tanındığında bencilleşiyorlar.
Deneyden hemen önce hayatlarında içgüdülerine dayanarak verdikleri kararlar ve sonuçları hatırlamaları istenen deneklerin diğerkamlıklarında da ciddi artışlar gerçekleşiyor bu arada.
Nörobilim araştırmaları da insanların beyinlerinin aslında iyilik yapmak için programlandığını ortaya koyuyorlar.
Stanford Üniversitesinden Jamil Zaki ve Harvard Üniversitesinden Jason Mitchell, insanların başkaları uğruna fedakarlıklar yaptıkları durumlarda beyinlerinde “ödül almak”la ilgili bölgelerin canlandığını gösteriyor. Oysa aslında fedakarlıklar maddi ödülleri azaltır.
İyiliğin içgüdüsel olması son derece de doğal aslında. İçgdüler insanoğlunun binlerce yıl süren evriminde gelişiyorlar ve olumlu sonuç veren davranışların tekrarlanması ile güçleniyorlar.
Başkalarına iyilik yapmanın sevilmekten, zamanı geldiğinde başkalarından kolaylıkla yardım alabilmeye kadar pek çok olumlu etkisi var. Bu nedenle beynimizin iyiliği güdüleyecek şekilde tasarlandığını kabul etmek hiç de zor değil.
Tabii etrafımızdaki kötülüklere bakınca yukarıdaki araştırmalar hakkında şüpheye düşmüyor değil insan. Ama uzun vadede iyiliğin kötülüğü her zaman yeneceğine inancımızı kaybetmemekte fayda var. Ne de olsa, iyilik içimizde var.
